Ο θρύλος είναι μία αφήγηση ανθρώπινων ενεργειών που συχνά έχουν παραποιηθεί από την λαϊκή φαντασία. Η λέξη αρχικά σήμαινε τον θόρυβο πολλών φωνών, ομιλιών και στην συνέχεια το γεγονός για το οποίο μιλούν όλοι. Όπως και οι άλλοι τύποι της λαϊκής φιλολογίας (παραμύθια, ανέκδοτα, απόλογα κ.λπ.) έτσι και ο θρύλος αναπτύχθηκε με την προφορική παράδοση, από την οποία κάποιες φορές τον απέσπασαν οι λογοτέχνες, προσδίδοντάς του καλλιτεχνικές μορφές.

Στη νέα Ελληνική σημαίνει:

1. Θόρυβος γύρω από κάτι σπουδαίο.

2. Προφορική παράδοση από γενεά σε γενεά.

3. Ήχος σαν από πολλές φωνές, προφορική διάδοση, αβέβαια φήμη.

Διαφορές του θρύλου

από τις υπόλοιπες μορφές προφορικής παράδοσης:

Λόγω του χαρακτήρα του να περιγράφει καταπληκτικά ή εξαιρετικά γεγονότα, ο θρύλος με τη σημασία αυτή, άνθησε ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα. Αργότερα αναμείχθηκε με άλλες μορφές αφηγήσεων πραγματικών ή φανταστικών γεγονότων, που αναφέρονταν σε πρόσωπα, τόπους ή ιστορικές εποχές. Με την ευρύτερη αυτή έννοια, ο θρύλος διακρίνεται τόσο από την ιστορική αφήγηση, που αλλοιώνει αλλά δεν παραποιεί την πραγματικότητα, όσο και από το παραμύθι, που αποτελεί αφήγηση φανταστικών γεγονότων, τα οποία εκτυλίσσονται σε φανταστικούς τόπους και έχουν ως ήρωες φανταστικά πρόσωπα, καθώς και από τόν μύθο, που συνιστά μια σύντομη αφήγηση γεγονότων, με πρωταγωνιστές σχεδόν πάντοτε ζώα ή άψυχα όντα που έχουν επινοηθεί για να δώσουν μια ηθική εντολή ή μια σοφή πρακτική συμβουλή. Διακρίνεται επίσης και από το ανέκδοτο, τον απόλογο κλπ. Αντίθετα, λιγότερο σαφής είναι η διαφοροποίησή του από τον θρησκευτικό μύθο, δηλαδή τον μύθο περί θεών και ηρώων.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Θρύλος για τη Μελιδόνιστα

Ο θρύλος λέει ότι, η «Μελιδόνιστα» μετά την καταστροφή χωρίστηκε σε τέσσερις ομάδες. Από τις τριακόσιες οικογένειες που λέγεται πως ήταν στο χωριό «Μελιδόνιστα», μερικές κρύφτηκαν κοντά στη Νεάπολη Κοζάνης. Εκεί υπήρχαν πολλοί Τούρκοι και ζούσαν ανάμεσά τους, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Στην περιοχή εκείνη σήμερα, δίπλα από το ποταμό Αλιάκμονα, υπάρχει ένα χωριό, με το όνομα Μελιδόνι. Ίσως από εκείνους τους κυνηγημένους κατοίκους του χωριού «Μελιδόνιστα». Λέγεται επίσης, ότι μερικές οικογένειες από το παλιό κατεστραμμένο χωριό, πήγαν προς την Στερεά Ελλάδα (στη Βοιωτία υπάρχει χωριό με το όνομα Μελιδόνι), άλλοι λένε πήγανε προς την Πελοπόννησο και την Κρήτη (στην Κρήτη επίσης, υπάρχει χωριό με το όνομα Μελιδόνι). Ένα μέρος των κατοίκων της «Μελιδόνιστας» (αδιευκρίνιστο πόσοι ήταν, αλλά και ποιοι ακριβώς ήταν), κρύφτηκε δύο χιλιόμετρα ανατολικά, σχηματίζοντας το νέο χωριό «Τσιράκι».

Θρύλοι για τα Γεφύρια των Γρεβενών

Κοντά στο γεφύρι του Ζιάκα που κτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκαν αρκετοί παλιοί τάφοι, οι οποίοι εικάζεται ότι ήταν από τη μάχη του Γιαννούλα Ζιάκα, αδελφού του θρυλικού Θόδωρου Ζιάκα, με τους Τούρκους.

«Το γεφύρι του γκαβού» ανάμεσα στο Πρόσβορο και την Αλατόπετρα λέγεται ότι πήρε το όνομα από κάποιον τυφλό που σκότωσαν στο σημείο αυτό.

Θρύλοι από τον Γιαννούλη τ΄ Ζάη

Ο κύριος Ιωάννης Βασιλόπουλος, γνωστός ως Γιαννούλης τ΄ Ζάη, είναι ένας γέροντας 92 ετών, ο οποίος ζει στο Μέγαρο Γρεβενών από όπου και κατάγεται. Τον ευχαριστούμε πολύ γιατί δέχτηκε με προθυμία να μας βοηθήσει στην προσπάθεια συλλογής πρωτογενούς υλικού για την εργασία μας. Τις μαρτυρίες του καταγράφει ο μαθητής του 1ου ΓΕΛ Γρεβενών Σωκράτης Μήττας με την ευγενική βοήθεια του μαθητή Αλέξανδρου Βασιλόπουλου του 2ου ΓΕΛ Γρεβενών.

Ο ίδιος παλαιότερα είχε γράψει ένα βιβλίο με την ιστορία του χωριού του από το 1660 μέχρι τις μέρες μας, το οποίο όμως δεν κατάφερε να εκδώσει.

Στο βίντεο που ακολουθεί ο κ. Βασιλόπουλος περιγράφει το θρύλο για το όνομα του χωριού του και την προέλευσή του.

Στο παρακάτω βίντεο αναφέρεται στην καταστροφή του μεγάρου με το όνομα "Σαράι", η οποία λέγετε πως έγινε περίπου το 1830. Το Σαράι ήταν ένα παλάτι δυτικά του Μεγάρου και εκεί ζούσε ο Πασάς επί τουρκοκρατίας. Από αυτό λέγεται ότι πήρε το όνομά του το χωριό Μέγαρο.